Blog▮

Kben vandaag nog is naar oma en opa geweest, 't was al efkens geleden na de examens. Ze zijn mij om kwart voor elf komen oppikken en dan dan zijn we met den auto vertrokken naar Putte. Zoals gewoonlijk was het niet stil in den auto, "niks als getater" zoals oma zegt. Al had ik 's morgens nog veel last van mijn keel en kon ik niet goed praten omdat ik hees was werd er toch genoeg gepraat, over alles wat ge u kunt bedenken. Eens aangekomen in Putte, wachten tot oma is uitgestapt en dan naar de brievenbus gaan kijken natuurlijk. Er zat nikske in we begaven ons naar binnen en ik zette mij op de zetel naast opa wederom pratend over alles wat er al is gebeurt hoe vanalles in elkaar zit en werkt, de politiek enzovoorts. De oma heeft na wat gezoek in de kast vanalles bovengehaald voor mijn keel, een honing van een soort biekes uit Australië met veel natuurlijke antibiotica in en eucalyptus muntjes. De "honing" was vrij straf en had een frisse smaak alsof ge tien muntjes tegelijk in uw mond steekt. De Eucalyptus muntjes waren vergelijkbaar maar iets minder straf. Ondertussen had opa al een hele stapel papieren verzameld, kopies van artikels dat hij dacht dat ik wel interessant zou vinden, van den humo of de knack of zelfs het boekje van de cm "visie". Ook hier viel weer uren over te praten maar, 't werd tijd om het eten is te maken. Aangezien opa een twee weken terug jarig was was't iets speciaal. Lekkere soep zoals gewoonlijk en kroketjes, met champignons in videesaus en een goei lap vlees. De kroketten waren in de vorm van dennenappelkes en zijn we buiten onder het afdak gaan bakken in de frietketel. 'T was heel lekker. Na het eten belde nonkel marc, hij kwam vlees brengen. De koteletten stonden in reclame maar de worsten dat 's zondags normaal in reclame waren er niet meer. Hij was afgekomen in een nieuwe Citroën dat hij gekocht had voor Ellen om mij te rijden dat hij aan het maken was. Ene van 1999, nog zonder ABS of dergelijke. 'S avonds hebben we nog uno gespeeld, heel plezant. Oma had koffiekoeken uitgelegd die opa efkes in den oven heeft gezet, lekker. Tijdens 't uno spelen werd er ook weer goed gelachen, opa vertelde zo weer is dingen van vroeger dat hem had meegemaakt als technieker bij Bauknecht. Hij was zo is bij ne klant voor een wasmachine te repareren en opa dacht dat hij weg was, had hem ene gelaten dat verschrikkelijk hard stonk, kwam de klant terug binnen. Zei den opa iets in den aard van "zo een wasmachines kunnen nogal stinken als ge ze openhaalt he" de klant rook zo is trok nogal een gezegd en zei "amai ja" en was terug weg. Zo een verhalen kan hij nu is uren aan een stuk vertellen, maar de manier dat hij het doet is eigenlijk fantastisch hoe hij kan vertellen met zijn handen en gezichtsuitdrukkingen, echt formidabel. Onder weg naar huis reden we nog voorbij een oud gebouw tegenover café de barcode. Hij vroeg zich af wanneer ze dat is zouden afbreken, zijn grootvader ging daar iedere zondagavond op café, kaartspelen. Regen of geen regen, hij pakte zijn vélo en vertrok naar café. Dat is dezelfde man die iedere morgend opstond en een slokje jenever dronk om wakker te worden. Maar een dronkaard was hij zeker niet. Ik verschoot er persoonlijk van dat opa mij zei dat hij van ik weet het exacte jaar niet meer maar eind 1800 was. Opa is van 1947. Ik zou eigenlijk lang kunnen vertellen over de dag en over alles in detail gaan zoals dat er een nieuwe poes was geweest maar dan ben ik nog een uur bezig en het is al half één, maar ik hoop allesinds dat ik hier later nog iets aan zou hebben, en ik zou dit schrijven zo vaker tot zelfs dagelijks willen doen.

Gisterenavond hebk Tijgertje begraven samen met Robin, mama en eric. Ze was ongeveer een twintigtal jaren oud en at niet zoveel meer, ze was ook doof, had last van dementie en begon nierfalen te krijgen. Ze was een poes dat iedere avond kwam flodderen op uw schoot, en maar ronken dat ze deed. Tot een punt dat ons mama er soms een beetje ambetant van werd, ons floddemieke. Als ik buiten een beetje ging werken volgde ze mij overal mee naartoe, naart tuinhuis en terug richting de tuinbank waar ze zat, aant kijken naar wat dak toch allemaal aant doen was. Ze liet zich ook zeker niet kennen, der was nen tijd dat ze veel aanvallen kreeg en last had van haar neus waar ons mama dacht dat ze het niet tot morgen ging halen, ik ben toen nog afgekomen en had bij haar in de zetel geslapen. Maar toch kwam ze derdoor. Ook toen dat we ze lieten inslapen bleef ze na der spuitje verdoving gewoon op haar pootjes staan al woog ze zoveel als een pluimeke, pas na het tweede spuitje viel ze in slaap. Ik heb vandaag nog wel tien keer naar de chauffage of richting de stoel in de veranda gekeken om te zien waar ze lag zodatk ze kon aaien, om daarna te beseffen dat we ze gisterenavond begraven hebben, ik kan het nog steeds niet goed vatten dat ze er niet meer is, ik geraak het gevoel dat ze er nog is niet kwijt. Dit was ook een van de eerste keren datk de robin bekanst zag wenen. Hij was er samen met mij bij tijdens 't inslapen en heeft ze ook in haar put gelegd naast de kerstboom achter het kippenhok. Ik mis ons tijger.